Bana göre dünya bir tiyatro sahnesi ve bizler de oyuncularıyız. İstesek de istemesek de roller veriliyor, bize ait olmayan giysiler giydiriliyor. Herkes, her şeyimize karışıyor; bizden, bizim olmadığımız bir “biz” yaratmak istiyorlar.

Eskiden bu duruma boyun eğip “Ah evet, tabii, tabii…” diyordum. Şimdi ise etrafımı incitmeden ama net bir şekilde “Ben ne istersem o olur!” diyebiliyorum artık. Kafalarındaki beni yaşamalarına izin vermiyorum.

Siz ne dersiniz bilmiyorum ama ben artık kendi istediğim gibi var oluyorum. Zaten ne yaparsanız yapın, insanlar sizi kendi kalıplarına sıkıştıracak, dillerini istedikleri lehçeden konuşturacaklar. Hak etmediğimiz sözler yine fısıltı haberlerinde dolaşacak.

Peki biz ne yapıyoruz?
Kulaklığımızı takıyoruz ve avaz avaz şarkı söylüyoruz.
Her şeye inat…

Şarkı söylemek lazım