Ramazan ayının gelmesi, günümüzde olduğu gibi geçmişte de Müslümanların ihsan ve iyiliklerinin de fazlalaşmasına sebep olur, insanlar iftarlara davet edilerek yemek yedirilirdi. Elbette ki, yemeklerin en güzeli Ramazan’da iftara davet edilen misafir için yapılır, hürmetin en güzeli iftara gelen misafire gösterilirdi.
Ramazan, Müslüman topluluklarının her birinde, bulundukları iklime, coğrafî şartlara göre, değişik örf ve âdetlerin doğmasına sebep olmuştur. Ecdâdımız bu ayda, diğer aylara göre dînî emirlere daha fazla bağlılık gösterirlerdi. Ramazan-ı şerîf ayında, çok ibâdet etmek, çok Kur’ân-ı kerîm okumak, kazâ namazı kılmak, sadaka ve zekât vermek, çok iyilik ve ihsanda bulunmak, günah işlemekten ve insanların kalplerini kırmaktan sakınmayı başlıca vazifeleri bilmişlerdir. Ayrıca Ramazan’a mahsus yiyecekleri; güllâç, tarhana, börekler, tatlılar, kavurmalar, turşular, çeşitli baharat, şekerleme ve reçelleri hazırlamak halkımızın zevki olmuştur. Bu mübârek ayda Kur’ân-ı kerîm okurlar, vaaz ve mukâbele dinlerlerdi.
Ramazan sohbetleri, Ramazan’ın ayrı bir güzelliği idi. Halk, geceleri ibâdet ve ziyâretlerle geçirir; ilim meclislerinde sohbetler sahur vaktine kadar uzanırdı. Çocuklar için eğlenceler düzenlenir, onların da Ramazan’ı hasretle beklemeleri, tatlı bir hâtıra ile anmaları sağlanırdı.
Ramazan ayının onbeşinden itibaren halk bayram hazırlığına başlar, evlerde temizlik, tamirat, boya ve badana faaliyetleri hızlanırdı. Bayramlık yeni elbiseler, bayramlık şekerleme ve tatlı tedariki yapılırdı. Bu alışveriş, piyasalara ve evlere büyük canlılık ve neşe getirirdi. Zenginler konaklarında çevredeki fakirleri giydirip kuşandırarak sevindirirler, bayram harçlıklarını vermeyi de ihmal etmezlerdi. Terâvihlerde ve bayram günleri câmiler tıklım tıklım dolar; aile büyükleri, komşu ve akrabalar, türbeler ve mezarlıklar ziyâret edilirdi.
